سلطان غم هر آن چه تواند بگو بکن
من برده‌ام به باده فروشان پناه از او
ساقی چراغ می به ره آفتاب دار
گو برفروز مشعله صبحگاه از او
آبی به روزنامه اعمال ما فشان
باشد توان سترد حروف گناه از او
حافظ که ساز مطرب عشاق ساز کرد
خالی مباد عرصه این بزمگاه از او
آیا در این خیال که دارد گدای شهر
روزی بود که یاد کند پادشاه از او
به عالم هر کسی راپرشود پیمانه، میمیرد یکی درکوه و صحرا،وان دگردرخانه میمیرد یکی چون شمع عمری درپی روشنگری سوزد یکی بهر فداکاری چنان پروانه میمیرد یکی در ناز نعمت، مرگ می‌گیرد گریبانش یکی دورازوطن درگوشه‌ای بیگانه میمیرد یکی عالِم،یکی جاهِل یکی عارف یکی عامی یکی صائم یکی قائم یکی فرزانه میمیرد یکی چون مسلم وهانی شهید راه حق گردد یکی بدنام، همچون زادهی مرجانه میمیرد یکی گردد شهید جاودان چون زاده ی زهرا یکی همچون یزید ظالمِ دیوانه میمیرد خوشا آنکس که تسلیم ستمکاران نمی‌گردد
شرافتمند و عالی رتبه و مردانه میمیرد.
